Steve Dawson (US) tiltle: Ghosts music: singer-songwriter release date: june 07, 2024 label: Pravda Records promotion: G Promo PR (Geraint and Deb Jones) info band: Steve Dawson © Rootsville 2024

Hoop, zo schreef een dichter, is iets met veren, hoog in de ziel een deuntje zingen zonder woorden. In de zwaarbevochten en hoopvolle liedjes van Steve Dawson, de woorden zijn zeer aanwezig: soepel, wijs, vloeiend harde waarheden – en de melodieën zijn kristalhelder – vaak bieden ze de
allerduidelijkste glimp van hoop.

Op het nieuwe album van Steve Dawson, simpelweg getiteld Ghosts, zijn zesde als soloartiest, komt de in Chicago wonende muzikant en songwriter, bekend van de gepassioneerde alternatieve country van de band Dolly Varden, maakt er tien liedjes die redenen vinden om te geloven – in muziek, in menselijke connecties, in woestijnvergezichten – zelfs als de geesten beweeg overal om hem heen, overal om ons heen. Maar die geesten, die aanwezigheid uit het verleden, maken deel uit van de reden waarom we hopen.

“Verlies na verlies, jaar na jaar”, blikt Dawson terug op het pijnlijke akoestische nummer ‘Sooner Than Expected’. Nog steeds hij probeert bij te blijven, probeert gelijke tred te houden met de tijd. Hij weet dat hoop niet gemakkelijk is en kent de geesten kan niet worden weggewenst.

Dat doen ze. Deze tien nummers, grotendeels geschreven tussen 2017 en 2023, combineren intieme bekentenissen en strak opgebouwde verhalen. Hun geesten zijn vaak persoonlijk, maar kruisen elkaar op raadselachtige wijze met een gebroken wereld. “‘Gebeurt dit echt?’” vraagt hij op ‘Walking Cane’. Maar er is geen duidelijk antwoord op de vraag gewelddadige veranderingen. ‘Hebben wij niets geleerd? Daar gaan we weer." Op de ruige countryrocker ‘Leadville’, Dawson put uit zijn tienerjaren in het kleine stadje Idaho om de misdaden van racisme en giftige stoffen te catalogiseren mannelijkheid in een verwoest Amerikaans landschap (twee stoplichten, zes kerken en een gevangenis). Het is een van de zijne felste nummers, zonder klappen. Maar soms laten die geesten geschenken achter - van wijsheid, van verwondering - en soms is het leven met hen ook een... soort hoop. ‘Ik ben blij dat ik leef’, zingt Dawson samen met zijn partner Diane Christiansen, al was het maar ‘om de gevoelens te voelen pijn in mijn zij / de beweging van het tij.”

In alle tien de nummers communiceert Dawsons stem, met zijn soulvolle, gouden braam, met verschroeiende emoties en weerstand. Die diepgewortelde en direct herkenbare toon vindt een ideale aanvulling in een ensemble van voornamelijk in Chicago gevestigde muzikanten en goede vrienden.

Die langdurige relaties, van muzikanten die in alles behalve naam een band zijn, doordrenken deze nummers, enkele van de beste die Dawson ooit heeft geschreven, met harmonieën, ritmes en texturen die ervoor zorgen dat ze tot stand komen levend en geef ze hoop. De ritmesectie van drummer Gerald Dowd (in de woorden van Dawson “the hardst werkende man in Chicago; een briljante muzikant”) en bassist John Abbey (die beide albums opnam van Funeral Bonsai Wedding, Dawsons jazz-folkfusionproject) zorgen voor een soepel bindweefsel tussen de tien nummers. Wanneer veel “singer/songwriter”-albums ritmisch stilstaan, trekken deze nummers de luisteraar vooruit in het licht.

Voor vocale harmonieën schakelde Dawson goede vrienden Nora O’Connor in (een beroemde zangeres uit Chicago die op tournee gaat). met onder meer Neko Case en Andrew Bird) en Ingrid Graudins (die op het laatste nummer van het album verschijnt, ‘Weer in de woestijn’; Graudins overleed onverwacht kort na die opname) en uiteraard Diane Christiansen, zijn vrouw en al 35 jaar artistieke vertrouwelinge. Tot het ensemble behoort ook Alton Smith op piano (zijn uitgebreide solo die ‘When I Eindelijk Let You.’ afsluit).

'Down’ is het meest sublieme moment van het album) en Chris Greene op saxofoon (met wie Dawson samenwerkte in een klassieke soulband genaamd de Soul Avengers) en trompettist John Moore. De twee zijn verantwoordelijk voor de elegante blazersgrafiek op de van spijt doordrenkte ballad ‘It Was A Mistake’. En tot slot draagt de ervaren Chicago-muzikant Brian Wilkie bij aan het pedal steel dat door zovelen heen stroomt liedjes. Dat kreunende instrument creëert aangrijpende en hoopvolle texturen, vooral als het ermee verweven is de elektrische gitaren en het orgel (overdubd door Dawson) op nummers als ‘Walking Cane’ en ‘Oh, California’. Alle instrumenten harmoniëren als nieuwe stemmen; serveren allemaal de liedjes. Klinkt allemaal fris, in het moment, levend.

tracks:

1. Time to Let Some Light in (2:45)
2. Oh, California (3:06)
3. Walking Cane (4:50)
4. Sooner Than Expected (3:22)
5. Leadville (3:45)
6. It Was a Mistake (3:39)
7. I am Glad to be Alive (3:40)
8. A Mile South of Town (3:53)
9. When I Finally Let You Down (6:04)
10. Weather in the Desert (6:35)